Szybko, ciężko, zimno i w deszczu

Wczoraj rano było tak jak miało być czyli szybko, ciężko, zimno i w deszczu. Szło mi ciężko, noga ubita. Pomogliśmy trochę Illes Balears gonić Jensa Voigta w środkowej części etapu, ale nic nie było do zrobienia. Niemiec wyciął numer, ma klasę! Taki właśnie jest Voigt, wystarczy dać mu 100 metrów przewagi to się go i owszem dogoni, ale wieczorem w hotelu. U podnóża finałowego podjazdu wziąłem peleryny od Damiano i "Patxi" Vila po czym spokojnie podążyłem do mety. Nie było sensu zakwaszać nogi jeszcze bardziej. Wieczorną jazdę na czas pojechałem na 70-80 % zgodnie z odgórnym nakazem. Damiano był z siebie zadowolony, ale po czasówce Martino nie mógł zrozumieć gdzie nasz lider stracił aż 20 sekund już na pierwszych 4 kilometrach tej próby! Przyznam, że nasz dyrektor narzekał też że ekipa jest wciąż słaba i nie kręcimy tak jak powinniśmy. Cóż ma rację, co tu ukrywać. Jak wszyscy jednak jednoznacznie stwierdziliśmy wyścig wygrał najlepszy.Uważam, że Di Luca był zdecydowanie najmocniejszy na tym wyścigu! Jutro Klasika Primavera (też w Kraju Basków) po czym powrót do domu. Potem czeka mnie Belgia (tzn. 20 i 24 kwietnia: Strzała Walońska i Liege-Bastogne-Liege)! Nie chciałem ich jechać, ale Martino mówi, że potrzebne mi jest przejechanie ponad 200-kilometrowego wyścigu. Tour de Romandie pojadę jak będę potrzebował ścigania, ale na razie ten występ stoi pod znakiem zapytania.

Kolejne zwycięstwo Valverde

Generalnie muszę przyznać, że dzisiejszy etap okazał się najspokojniejszym, a przez to i najlżejszym w całym wyścigu. Spokojny start, potem kilka skoków i stosunkowo szybko odjechała grupka sześciu kolarzy. Peleton jechał spokojnie, ale dzięki pracy Illes Balears przewaga ucieczki nigdy praktycznie nie przekroczyła pięciu minut. W finale gonił głównie Phonak, jak się domyślam dla Angela Martina Perdiguero. Przyznam szczerze, że liczyliśmy (tak zakładał Martino) iż peleton bardziej się porwie pod ostatni podjazd i do mety dojedzie grupa maksimum 30 kolarzy. Tak się nie stało, bo pod ostatni podjazd praktycznie nikt nie zaatakował. Jutro rano ... właśnie, te krótkie etapy nafaszerowane podjazdami. Góra-dół i żeby tradycji stało się zadość powinno jeszcze padać i być zimno. Mam nadzieje że aż tak źle nie będzie. Nie ukrywajmy, że wyścig rozegra się praktycznie jutro rano. Jeśli chodzi o mnie ważne żebym się gdzieś na zjeździe nie zgubił. Francisco "Patxi" Villa czyli nasz Bask w ekipie mówił nam właśnie, że zwłaszcza zjazd z pierwszej góry jest trudny. Podobnie jak czasówka, która będzie bardzo techniczna. Wielkim technikiem nie jestem, tak więc co tu ukrywać ... nie podoba mi się. Czeka nas zatem ciężki dzień. Damiano jak zwykle, spokojny i uśmiechnięty. Byle tak było również jutro wieczorem.

Dziś był prawdziwy etap Vuelta al Pais Vasco

Ani metra płaskiego, w większości wąskie drogi, brakowało tylko deszczu lub śniegu. Pierwsze dwie godziny to bardzo wysokie tempo, bo wszyscy chcieli odjechać. Starałem się cały czas jechać z Damiano w pierwszej piętnastce tzn. z samego czuba grupy. Potem trochę się uspokoiło, ale w końcówce znów było szybko. Zostają w nogach takie etapy. Damiano był trochę zawiedziony, głównie dlatego bo wygrał Alejandro Valverde. Jutro będzie już dużo ciężej. Jadąc dzisiejszy etap przyszedł mi na myśl epizod sprzed dwóch lat, kiedy jechałem ten wyścig z Marco Pantanim. Identyczna końcówka, tyle że był wówczas większy wiatr. Na 30 kilometrów przed meta, przy wysokim tempie i rozciągniętej grupie na pofałdowanej trasie nagle Marco zatrzymał się za potrzebą. No cóż zatrzymujemy się wszyscy, ale potem ciągniemy by dojść do grupy - ależ stres i wysiłek! Doszliśmy krótko przed ostatnim podjazdem. Tak sobie myślę, że z Damiano w składzie ścigamy się podobnie i może tylko brak jeszcze takiego zgrania zespołu. Niemniej na szczęście Damiano nie jeździ wciąż w tyle peletonu.

Nie patrzcie wiecznie na klasyfikację generalną

Ciao. Nie patrzcie wiecznie na klasyfikację generalną i miejsce zajęte na etapie! Tak piszę, bo czułem się dziś od początku etapu bardzo dobrze, pod górę też radziłem sobie bez większych problemów, ale jednak przyjechałem na dalekim miejscu. Ale od początku, start bardzo szybki, duże tempo, skoki. Cztery premie górskie jeszcze przed końcowym podjazdem. Pod górę jak mówiłem szło mi dobrze, pod sztywny podjazd na 120km, gdzie wszyscy używali przełożenia 39x25 ja również. Wiadomo, że z Damiano Cunego to ciągła praca, on zawsze musi mieć drużynę obok, trzeba przechodzić z nim do przodu, osłaniając od wiatru, a jak trzeba to również wypada zawieść coś do samochodu lub przywieźć. To wszystko kosztuje. Proszę mi wierzyć, że brać na siebie wiatr przy 50km/h nie jest najprostszym zadaniem. Po ostatniej premii górskiej miałem uważać na skoki, ewentualne odjazdy. Parę razy próbowałem odskoczyć w jakiejś grupce, ale się nie udało. Ostatni podjazd zacząłem już z lekko "podciętymi" nogami i z samego końca. Moj błąd ale nie zawsze mi to dobrze wychodzi. Dziś zajęło mi ponad kilometr by dojść do grupy, no i potem za ten jak i wcześniejsze wysiłki zapłaciłem. Do mety dojechałem już raczej spokojnie. Nie ma sprawy, swą pracę wykonałem, a Damiano jedzie dobrze.

Jak będzie jutro zobaczymy. Czy będzie odjazd czy finisz z większej grupy my mamy być zawsze blisko Damiano robiąc wszystko aby on sam stracił jak najmniej sił i energii. Takie jest założenie odnośnie naszego ścigania się w konkretnych wyścigach. Najlepiej od razu pozbyć się własnych ambicji, wtedy łatwiej się pracuje. Oczywiście będą wyścigi z "wolną" ręką, ale na razie pracuję na tego kto może wygrać czy po prostu zrobić dobry wynik. W ekipie nerwówka bo w klasyfikacji Pro Touru jesteśmy na samym końcu. Trochę się cieszyliśmy z szóstego miejsca Alessandro Ballana we Flandrii co pozwoliło nam zarobić parę punktów. Pozdrawiam i do usłyszenia.

Ze smutkiem w sercu

... i pamięcią o Papieżu wylatywałem do Hiszpanii. Dziś wszyscy wystartowali z czarnymi wstążeczkami na znak żałoby. 

Vuelta al Pais Vasco - mój debiut w Pro Tourze. Rozumiem teraz co miał na myśli "Leo" mówiąc po Paryż-Nicea, że w peletonie jest ciągły stres, nerwówka. Mamo, takie napięcie że igły by się nie wcisnęło. Ciągłe przepychanie, walka o pozycje. Etap nie był ciężki, krotki i w końcówce bardzo szybki. Jedyną trudnością na tym etapie był prawie 3-kilometrowy podjazd na 10 km przed metą. Pojechaliśmy rano na przejażdżkę i przejechaliśmy m.in. ten podjazd by go sprawdzić. Cały etap czułem się nie najlepiej, potem podjazd "wziąłem" trochę za bardzo z tyłu, ale udało mi się przejść wystarczająco blisko szpicy grupy aby wjechać z pierwszymi. Na ostatnim podjeździe było już dużo lepiej - "noga była". Więcej problemów miałem z tym by zjechać z przodu, bo ktoś mi po drodze dziurę do czołówki zrobił. Na ostatnich 200 metrach puściłem już koła, miałem dość. Generalnie jednak swój występ na pierwszym etapie muszę ocenić pozytywnie.

Jutro będzie już ciężej. Myślę, że podjazd na metę znam i jechałem go na Bicicleta Vasca dwa lata temu. Jeśli to ten co myślę to nie jest on ciężki - ładna, szeroka droga prawie do samej mety. Jedziemy na Damiano całą ekipą.